Delen is geven!
Het was een zonnige dag in Argentinië, zoals vele anderen daarvoor. Er was niets bijzonders aan de hand in het leven van Lujan Videla, maar een wandeling door haar straat zal snel ontdekken dat haar leven, en het leven van haar vriend, voor altijd zal worden veranderd.
Op een hoek bij hun huis zag het stel een hond die ze nog nooit eerder hadden gezien. Het was Bruno, helemaal alleen en gedesoriënteerd. Ze bleven een tijdje bij de hond in de hoop dat iemand hem zou komen halen, maar er kwam niemand.
(Bron)
Terwijl hij wachtte tot er iets gebeurde, nam Bruno de zaak in handen. Hij begon te lopen en nam Lujan en haar vriend mee naar een flatgebouw. Toen zagen ze een bord bij de voordeur: Hou de hond buiten.
(Bron)
Na een gesprek met een van de bewoners in het gebouw kwam het echtpaar erachter dat Bruno tot voor kort samenwoonde met een oudere man. Het is onbekend wat er met de man is gebeurd: is hij overleden of moest hij plotseling verhuizen?
Hoe dan ook, Bruno was alleen… verloren, dakloos en kapot van verdriet. Sommige bewoners gaven hem te eten, maar hij werd zo gefixeerd op het betreden van het gebouw dat de beheerder een bord moest plaatsen om hem weg te houden.
(Bron)
Mensen zijn soms wreed. Niemand stond op en nam Bruno in huis. Daarom besloten Videla en haar vriend om Bruno naar hun huis te brengen. Het nieuws ging rond dat ze Bruno hadden gevonden. Helaas reageerde geen familielid van de vorige eigenaar of de eigenaar zelf op de oproep voor hulp.
Het was duidelijk hoe wanhopig en gebroken Bruno was. Het hart van een hond breken is iets verschrikkelijks wat een mens kan doen!
(Bron)
Gelukkig voor Bruno loopt het verhaal wel goed af. Dag na dag werd Bruno een veel gelukkiger hond dan aan het begin van ons verhaal. Geluk stond op zijn schattige gezicht geschreven.
(Bron)
Hoewel Videla en haar vriend Bruno niet in huis konden nemen vanwege hun vele reddingshonden thuis, vond Bruno toch zijn furever home. Een overbuurvrouw adopteerde Bruno en deed het best mogelijke: ze gaf deze hond een heel nieuw leven.
Videla ziet Bruno nog steeds tijdens hun dagelijkse wandelingen. Maar ze is boos dat niemand uit het vorige gebouw hem wilde adopteren. Hij is een geweldige pup die dankbaar is voor alles wat hij krijgt. Honden zijn levende wezens. Ze hebben ook gevoelens! Zullen sommige mensen ooit leren hoe ze een dier goed moeten behandelen?
Hier is nog een foto van Bruno. Lachen, net als Bruno doet!
(Bron)