Delen is geven!
Cora is een schattige senior Corgi gered uit haar vorige leven enkele jaren geleden, slechts enkele maanden voor haar achtste verjaardag. Tijdens haar leven heeft Cora vele nestjes gekregen. Haar laatste bracht slechts één gezonde pup voort.
Cora was klaar met bevallen. Ze was uitgeput. De arme hond had zoveel gezondheidsproblemen en wist nooit echt wat het was om geliefd te zijn – totdat ze Madison ontmoette.
Madison Palm nam Cora in haar pleeggezin op en was nooit van plan haar te adopteren. Maar het duurde niet lang voordat Madison zich realiseerde dat ze Cora nooit zou kunnen laten gaan. Ondanks haar moeilijke leven is Cora nog steeds een gelukkige hond die overal waar ze komt liefde deelt.
Met zo’n geweldig karakter stond deze kalme en vriendelijke hond op het punt om een therapiehond te worden.
“Cora’s persoonlijkheid is zo geweldig; ze is een minnaar,” vertelde Palm aan The Dodo. “Ze zit altijd vlak naast me en houdt altijd een oogje in het zeil als dat niet zo is. Als ik niet beschikbaar ben, kiest ze de volgende dichtstbijzijnde schoot om op te zitten en duwt je hand tenzij je haar altijd aait. Ze is zo lief, en dat is meestal het eerste wat mensen over haar zeggen. Haar zachte en vriendelijke aard blijft nooit onopgemerkt.”
Cora heeft er geen moeite mee om op vreemden af te stappen en hallo te zeggen. Ze zou het waarschijnlijk niet erg vinden om vast te zitten op een vliegveld, toch?
Juist. Onlangs gingen Cora en haar moeder op reis. Er waren veel nieuwe mensen, en Cora was dol enthousiast. Maar er was iemand die niet zo enthousiast was als Cora. Er was een man, die zich verdrietig voelde en er ellendig uitzag.
“Cora liep gewoon een beetje rond onze kleine zithoek en zei hallo tegen iedereen die langsliep en bij ons zat,” zei Palm. “Ze deed een dutje, dus liet ik haar riem even los terwijl ik ontspande en een hapje at; toen werd ze wakker en sloop naar hem toe. Voordat ik haar zelfs maar kon roepen, lag ze al aan zijn voeten en werd ze bemind.”
Madison’s alarmbellen gingen af, bang dat Cora de medepassagier lastig zou vallen. Maar ze werd gerustgesteld toen hij het tegenovergestelde zei van wat Madison dacht.
“Ik vroeg hem of ze hem dwars zat en met een somber gezicht en waterige ogen zei hij: ‘Nee, nee; ik ben vannacht mijn hond kwijtgeraakt.’ Hij krabde achter haar oren, klopte haar op de rug en fluisterde hoe schattig ze was. Hij pakte zijn telefoon om een foto te maken, en ze zat recht voor hem, met haar gezicht naar hem toe en bleef er perfect stil voor zitten.”
Ergens wist Cora dat de man die dag troost en liefde nodig had. Ze was haar hele leven ongeliefd, dus ze wist precies hoe hij zich voelde. Cora’s gave voor liefde en medeleven maakte de dag van die man na de zwaarste nacht van zijn leven.
De waarheid was, dat hij de nacht ervoor zijn hond had verloren. Cora leek te weten dat de man op het vliegveld die dag haar liefde het meest nodig had.
“Ze weet wie pijn heeft, en ze weet wie haar nodig heeft. Daar heb ik nooit aan getwijfeld,” zei Palm. “Ik word dagelijks door haar weggeblazen. Wie wist dat een hond die zeven en een half jaar ongeliefd was, zoveel liefde kon geven?”